معذرت می خواهم که در این چند روزه کمتر برایت می نویسم.
درگیر امتحانات هستم.
راستی دیشب خوابت را دیدم
ولی هر چه فکر می کنم یادم نمی آید چه اتفاقی افتاد
یا در کجا بودیم.
البته مهم تو هستی که خوب یادم است.
کمی ناراحت بودی نمی دانم چرا.
ولی نگرانت شدم.
امروز برایت صدقه دادم
ولی جدا از این چیز ها
خیلی خیلی مواظب خودت باش.
دوستت دارم، دوستت دارم و دوستت دارم.
142 روز
و
02 ساعت
و
31 دقیقه
و
43 ثانیه
است که بی تو و با یاد تو می گذرد.
وقتی نــاتوان می ایستی
در بــرابــر از دست دادن
بــا ارزش تـــرین چـــیز زنـــدگـیـت...
همانهایی را می گویم که می خواستند ثابت کنند
زمین گرد است.
چون اگر گرد بود
تا الان لااقل یک بار گذرمان به یک دیگر افتاده بود.
آرامش پس از شب طوفان من تویی.
حتی عجیب نیست که در اوج شک و شک
زیباترین بهانه ایمان من تویی.
احساس هایی متفاوت میان ماست.
آباد از تو ام من و ویران من تویی.
آسان نبود گرد همه شهر گشتنم.
آنکه چه سخت یافتم انسان من تویی.
پیداست من به شعله تو زنده ام هنوز.
در سینه من آتش پنهان من تویی.
هر صبح با طلوع تو بیدار می شوم.
رمز طلسم بسته چشمان من تویی.
هرچند سرنوشت من و تو دوبارگی است.
تنهای من، نهایت عرفان من تویی.
با یک ........ نمی دانم اسمش را چه باید گذاشت
یا این که چطور توصیحش داد
این کلمه ۴ حرفی بد جور روی لحظه به لحظه زندگی من سایه انداخته.
"ح" "س" "ر" "ت"
آری حسرت
چیزیست که یک لحظه هم ولت نمیکند
اگر عزیزی را از دست داده یاشی
غم/تنهایی/گریه/بغض و هر درد و مرضی
برای یک لحظه لا اقل متوقف می شوند
ولی حسرت چیز دیگریست.
باور نداری.
بگذار برایت مثالی بزنم.
نگاه کن به مادری که بیست سال قبل فرزندش مرده است.
نگاه کردی؟
دیدی؟ دارد می خندد.
با زن همسایه نشسته و از مسافرت چند روزه ترکیه حرف می زند.
و این که چقدر به او خوش گذشته.
و از مهمانی چند روز آینده که قرار است در خانه آنها برگزار شود.
دیدی؟ آن زن می خندد پس برای لحظه ای هر چند کوتاه غم او را رها کرده.
دیدی با زن همسایه حرف می زند؟
چند روز دیگر هم که مهمانی دارد و کلی آدم دور و برش را می گیرند.
پس تنهایی هم برای لحظاتی او را ترک می کند و خواهد کرد.
از مسافرت لذت برده و کلی به او خوش گذشته.
در کل به نظر نمی آید این زن زندگی تلخی را داشته باشد.
ولی نکته اینجاست.
حسرت بودن پسرش هر لحظه و ثانیه با اوست.
این را همه حس میکنند
پسری که پدرش می میرد.
زنی که شوهرش را از دست داده
و خیلی های دیگر.
پس این حسرت است که همیشه با من خواهد بود.
شاید روزی خندیدم
شاید روزی لذت بردم از خواندن یک شعر و یا دیدن یک فیلم
ولی لا به لای همه این احساسات و اتفاقات
این حسرت است که همیشه با من خواهد ماند.
حسرت با تو بودن.
سل کافه.
یادت است یک لیموناد سفارش دادیم؟
که بر عکس آن لیمونادهای بسته بندی شده
که خیلی خوب بودند
اصلا از این یکی خوشت نیامد.
من هم همینطور.
یادش بخیر.
روزهایی که با تو بودم
من خوشبخت ترین مرد روی زمین بودم.
و اکنون
من بد بخت ترین مرد روی زمین هستم.
هیچ چیزی نگو.
فقط نگاهم کن.
من در نگاهت حرفت را خواهم خواند.
فقط نگاهم کن.
یک سکوت سرسام آور!
سکوتی که شبها از شدت آن خوابم نمی برد.
برای همیشه منتظر خواهم بود
منتظر لحظه ای که خدا باز ما را روبروی هم قرار بدهد
برای همیشه منتظرت خواهم ماند.
سکوت
تنهایی
و چشمانی مانده به راه
برای دیدن روی ماه تو
و انتظاری عذاب آور
برای شنیدن یک خبر
هر چند کوتاه
از تو م....ی خوبم.
از درخشش نوشته هایم می فهمند،
از تو و برای تو می نویسم
از شادی قدم هایم،
شوق دیدن تو را در می یابند
چگونه می خواهی قصه عاشقانه مان را
از حافظه کوچه های شهر پاک کنی؟
و قانع شان کنی که خاطراتشان را منتشر نکنند؟
خدا کند که خوب باشی
و لبخندی به لب داشته باشی
که سر چشمه اش
یک خوشبختی ناب باشد.
مولکول های هوا بوی قهوه را در همه جا پخش می کند.
آرام آرام به نشیمن می روم.
همین که تن خسته ام را روی کاناپه ی قهوه ای رنگ پرتاب می کنم
صدای جیغ کتری روی گاز آشپزخانه را می شنوم.
دو باره بلند می شوم
وارد آشپزخانه که می شوم
بوی قهوه از دودکش های بینی من بالا می رود.
از پنجره ی آشپزخانه،
ماه نقره ای،
میان تمام بلندی های از جنس سیمان و فولاد فریاد می زد.
امشب زیر سقف آیینه کاری آسمان،
بوی شکوفه های ظهیر الدوله را که
به درخت خاطره ها گره زدیم، حس کردم.
جیرجیرک ها این قدر این پا و آن پا کردند
تا سمفونی عاشقانه ی ما را بنوازند.
و وقتی تمام شهر به خواب فرو رفت
تو همه شب را به ماه خیره می شوی و من محو خاطرات و چشمان تو.
ماه زیباییش را از تو قرض می گیرد
شب ساهیش را از گیسوان تو به ارث می برد،
و چشمان تو به شب آرامش را هدیه می کند.
زنگ در را بزن.
شب را به خانه ام بکش
و یک فنجان قهوه در این شب شهاب باران،
مهمان دلم باش.
دلی دارم که سال هاست!!!
در آرزوی درد دل کردن با سنگ صبوری است،
آری سالهاست!!!
از روزی که رفتی هر روز به اندازه یک سال گذشته
و اکنون دل من سالهاست در آرزوی سنگ صبوری است
تا راز های مگویش را بی هراس از نگاه های غرق در سوء ظن،
بچ بچ های مردد و نگاه های مشکوک،
در گوش سنگ صبورش زمزمه کند
و بیم آن را نداشته باشد که کسی قضاوتش کند،
سرزنشش کند و باد اسرار پنهانش را،
که کسی جز تو نمی داند،
در سراسر شهر منتشر کند
تا مردم تصویر اندوهش را قاب بگیرند.
دل غمگینم در تمام عکس ها لبخند می زند
تا غریبه ای نفهمد که من هرشب حوالی کوچه شماره 3 قدم می زنم
کوچه ای که راز من و تو را می داند
و می ترسم از آنچه که نمی داند.
و از آنچه که می داند و از آنچه که خواهد دانست.
و می ترسم از آن کلاغی که پرید از فراز سر من و تو
و در اندیشه ی آشفته ی ابری سیاه و ولگرد فرو رفت.
تا خبر ما را با خود به همه شهر ببرَد.
هیچ کس نمی داند کجا سنگ صبور می فروشند.
پس بیا و باز سنگ صبور من باش
راز های من سالهاست که در پستوی دلم خاک می خورد.
دلتنگ تو بودن.
دلم برای شنیدن صدایت تنگ شده.
برای دیدنت.
دیشب به خوابم هم نیامدی.
و من درد انتظار را در خواب هم حس کردم.
هیچکس نمی داند یاد تو هرشب از سقف اتاقم چکه میکند!!
در تمام نوشته های این وبلاگ
بیشتر از همه از آن نوشته خوشم می آید
که با رنگ "قرمز" نوشته شده.
آنکه تو برایم نوشتی.
۱۸ خرداد ۱۳۹۰
طبقه بالای همکف پاساژ نیستان
توی کافی نت.