آخه من با خاطراتت چه کنم؟

نه همچون چشم اسفندیار، روزن هلاک!

نگاهش را وامدار دلی تنهاست که حق خود می داند

هفته ای هفت روز دنیا را آنطور که دوست دارد بپندارد

نه آنگونه که هست.

نگاهی شاد و امیدوارانه که از درون این چاه عمیق و تاریک

کورسو می جوید و می یابد و دل خوش میکند.

نه به سرمستی و خام دستی،

به یک نظر می نگرد به خوشبختی در کنار تو بودن

در لحظه لحظه های بی تو بودن

که چه خوب است با تو بودن حتی در خیال.

و چشمم هر روز تو را می بیند.

چشمی که هرگز فراموش نمی کند

نباید نگاهش را از آسمان بر دارد...