آخه من با خاطراتت چه کنم؟

نگاهی به وبلاگهای عاشقانه بیانداز

همه وبلاگهای عاشقانه مدیرانی دارند ۱۵ تا ۲۰ ساله

همه از تنهایی می نویسند.

ولی برای دریافت یک نظر دست به هر کاری می زنند.

می نویسند که دوست دارند تنها باشند.

ولی لینک دوستانشان آنقدر عمیق!!! است

که اگر بخواهی ته آن را ببینی

حتما به معادن ذغال سنگ و نفت برخورد خواهی کرد.

همه زخم خورده اند!

و هیچ کس هم ادعا ندارد که زخم زده.

همه همدمشان سیگار است!!!

همه عاشق مخاطب خاص خود هستند

ولی همه را عسیسم!!! صدا می کنند.

عشق هایی که به سرعت تکثیر می شوند

یا بهتر است بگویم (copy / past) می شوند

و به همان سرعت محو و ناپدید.

ومن باید اکنون ادعا کنم که که پیر ترین عاشق هستم.

در میان این صفحات.

کسی که فارغ نخواهد شد.

کسی که اگر می نالد از زخم خوردن نیست.

از عجز و ناتوانیست برای جبران خوبی های تو.

کسی که اگر نظری را تایید نمی کند یعنی نمی کند.

کسی که نه فقط در دنیای مجازی و در میان صفر و یک ها

که در واقعیت عاشق تو است

کسی که منتظر یک کلام از آشناست

کسی که مال خود خو د تو است.

برای همیشه.

علی، علی خود خود خود خودت.