آخه من با خاطراتت چه کنم؟

همین دمدمای صبح ستاره ای به دیدن دریا آمده بود

می گفت: ملائکی مغموم ماه را به خواب دیده اند

که سراغ از مسافری گمشده می گرفت

باران می آید

و ما تا فرصت سلامی دیگر خانه نشین خواهیم شد

کاش نامه را به خط گریه می نوشتم، ریرا

چرا باید از پس پیراهنی سپید

هی بی صدا و بی سایه بمیریم

هی همین دل بی قرار من، ریرا

کاش این همه آدمی

تنها با نوازش باران و تشنگی نسبتی می داشتند

ریرا... ریرا

تنها تکرار نام توست که می گویدم

دیدگانت مادران باران اند.