آخه من با خاطراتت چه کنم؟

روزگار من هم می گذرد.

آنقدر آرام و زجر آور که هر چه بگویم کم است.

در روزهای نبودنت که  نه خاطره ای از آن ماند

و نه ترانه ای به یادگار.

در تمام روزهای نبودنت که سرد گذشت

من ایستاده ام

ایستاده ام با یک احساس نا تمام،

با یک حسرت،

یک فصل که باید سپید می بود و سبز

هنوز هم کهرباییست

و من که روزهاست درست در نقطه ای ایستاده ام

که هنوز پیش رویم برف می بارد و پشت سرم برگ می ریزد.

نمی دانم به کدام خاطره رفته و کدام آرزوی نیامده دل ببندم.

نمی دانم چرا پنجره را نمی بندم وقتی در کوچه باد می آید.

انگار منتظر معجزه ام.

معجزه ای که قرار است با شکفتن اولین شکوفه بر روی شاخه بنشیند

در یک صبح نزدیک که در همین حوالی پرسه می زند.

باید چشم باز کنم و احساس کنم ناگهانی حضور تو را.

بهار و عشق هر دو سر زده از راه می رسند