آخه من با خاطراتت چه کنم؟

مهتاب انوار نقره ای رنگش رابر زمین گسترانده بود

خیره به دنبال تو می گشتم

و امیدوار بودم به روزی که من وتو باهم

دانه های محبت را برای کفترهای پشت پنجره ی سبز وجودمان بپاشیم.

روح سرگشته ام را آرام می سازد

آن روزی که باهم دریک لحظه احساس نرگس های طنازرا باور کنیم

و راه یکی شدنمان را در نگاه گنجشک ها ثبت می کنیم

وعشق جاویدمان را حتی به اقاقیا وشمشادهای

 کنار باغچه ثابت می نماییم

ومن در حضورچشمان معصومانه تو

در مقابل شقایقها درگوش تو نجوا می کنم:

تمام آنچه که میان قلبم هست

هرچه که موجب آرامش دل صبورم می شود

مال تو.

وآن گاه با دستان خسته

نوازش گرانه تمام دل نوشته هایم را

به وجود پاک وسبزت تقدیم میکنم

آن روز تمام مخلوقات خواهند دریافت که من عاشقت هستم

آنها شاهدان خوشبختی سبزمان خواهند شد.