آخه من با خاطراتت چه کنم؟

م....ی عزیزم

حدس بزن امشب چه شبی است؟

آری

اینجا همان نقطه شروع است.

همان چهارشنبه معروف

توی مهستان

آنجا که نگاه من به نگاه تو گره می خورد و لحظه آغاز می شود.

لحظه ای از یک شب اردیبهشتی که من و تمام آنچه که دوستش دارم،

روبروی هم ایستاده ایم.

تا همه شاعرانگی گم شده در واژه های عاشقانه مان را با هم قسمت کنیم.

اینجا همان نقطه شروع است.

من عادت ندارم که با قلبم روراست نباشم.

عادت ندارم که وقتی دلم می لرزد،

به روی خودم نیاورم.

بگویم که همه چیز عادی است.

من قرار مهمی دارم،

ساعتم را جا گذاشته ام و نمی دانم چرا دست و دلم می لرزد.

من در نقطه ای مثل این لحظه فقط می توانم بگویم.

برای همیشه دوستت دارم، دوستت دارم و دوستت دارم.