آخه من با خاطراتت چه کنم؟

اینکه ما با هم تا آخر سفر همراه نباشیم که از اول معلوم بود.

اینکه بعد از تو روزهایم مدام تکرار شوند، که پیش بینی شده بود.

بیا حرف های جدید بزنیم.

نمی دانم از کجا و نمی دانم از چه شروع کنم.

من از تو در تمام این شهر خاطره ساخته ام.

خاطراتی با بودن هایت، با دلتنگی هایم.

و حالا که فکر می کنم می بینم حرف تازه ای نیست.

جاده همیشه حرف هایش تکراری بوده

و تو باز سوار اتوبوس می شوی

و برای من از پنجره دست تکان می دهی و می روی.

این رفتن اما این بار کمی فرق داشت.

این که تو مسافر شوی

و من روی در و دیوار، تعداد روزهای نبودنت را خط بکشم،

اینکه تقویمم پر از خط های کج و معوج شوند

و اینکه کنار روزهای آمدنت بنویسم

یک روز خوب.

همه و همه عادت همیشگی من شده است.

خوشا به حال جاده که حالا پا به پای تو تمام مسیر را می آید.